Studio…

Awak, saya harap saya tidak ada apa-apa rasa. Tetapi saya juga manusia. Dan cinta adalah fitrah saya sebagai manusia. Saya tak tahu kenapa, saya teringatkan awak. 

Saya tahu, salah saya sebab selalu curi-curi tengok awak. Saya tak jaga pandangan saya. Dari mata, jatuh ke hati. Sebab tu lah saya suka awak. Sedangkan, saya tahu awak seboleh-bolehnya tak nak pandang saya lama-lama. Saya rasa hina. Walaupun saya tahu awak betul, sebab awak jaga pandangan awak. Sekali lagi saya rasa hina sebab tak pernah seseorang buat saya macam ni. Kenapa saya sayang awak? Sedangkan belum tentu saya diciptakan dari rusuk awak? Kenapa saya rindu awak, sedangkan belum tentu saya adalah rusuk awak yang awak cari? Walaupun cinta itu fitrah, kenapa awak seorang yang saya cinta? Kenapa bukan orang lain. Sejujurnya, ramai lagi yang melayan saya dengan baik, jauh lebih baik daripada awak. Walaupun meja kerja awak dalam studio dekat dengan saya, saya tak pernah cakap dengan awak. Kalau nak minta tolong atau tanya apa-apa pasal kerja, saya tanya kawan awak. Saya takkan pernah tanya awak. Kadang-kadang, saya perasan awak tak suka saya cakap dengan kawan awak. Awak sanggup tunggu saya pergi dari meja kawan awak barulah awak masuk studio. Awak pelik.

Bila saya MENJAUH, saya sebenarnya mahu awak MENDEKATI hati saya. Saya tak mampu katakan itu. Maaf. Saya takut.